ترجمان احساس برای هر کس به شکلی رخ می‌دهد و برای من واژه‌ها ابزار تجلی احساس‌اند.
در تکاپوی انتخاب رشته بودم که دریافتم، نمی‌توانم ادبیات فارسی بخوانم، نه این که نمی‌توانم، پدر مایل نیست. بُت‌ بزرگ‌ زندگی‌ام دوست‌تر می‌داشت که فنی و مهندسی بخوانم.
این شد که وارد دنیای شیمی شدم، شیمی خواندم و گریزی نیز به دنیای بیومهندسی زدم و در دست آخر در فرسخ‌ها دورتر از سرزمین مادری به ایستگاه فناوری‌نانو رسیدم. به ایران که بازگشتم، زندگی شغلی‌ام که به ثبات رسید، آرام آرام همان نیاز قدیمی به نوشتن دوباره جان گرفت، نه این که مرده باشد، زیر یک قول بزرگ به پدر، دفن شده بود. حالا دیگر رسالتی را که به پدر قول داده بودم، به انجام رسانیده بودم و می‌توانستم با فراغ بال کتابِ کهنه آرزوهای قدیمی را از کنج صندوقچه دلم بیرون بیاورم.
در کنار شغل دانشگاهی، نوشتن را کمی جدی‌تر شروع کردم، داستان کوتاه می‌نوشتم، نه برای جایی، برای دلم و گاهی برای اطرافیانم.
وارد دنیا خبر شدم و یک دوره کوتاه خبرنویسی را نیز گذراندم، البته مطالعات جانبی درباره خبر و خبرنگاری را نیز فراموش نکرده بودم. کمی‌ بَعد‌تـر، به گزارش نویسی به ویژه گزارش‌های تحلیل علاقه‌مند شدم و با تشکیل یک تیم فنی، «مرکز پایش فناوری» متولد شد.
حالا دیگر هم می‌نوشتم و هم این نوشتن رنگ و بوی کسب و کاری جدی به خود گرفته بود. هم آرزوی پدر محقق شده و بود و هم آرزوی دلم روی زمین نمانده بود.
آخرین روزهای اسفند 95 بود که کتابی را هدیه گرفتم، ایده‌ عالی مستدام!
نامی عجیب داشت با ظاهری متفاوت. عصر که کتاب را در دست گرفتم تا پاسی از شب نتوانستم از این کتاب دل بکنم.این کتاب سرتاسر نکته بود و درس، درس‌هایی که در زندگی هرکسی می‌تواند به کار آید. خواندن این کتاب فصل تازه‌ای در تعاملات کاری و زندگی شخصی من ایجاد کرد. از این رو به شُــکرانه خواندن این کتاب، تصمیم به ترویج آن گرفتم و این شد که این متن نوشته شد!