به یاد همه کسانی افتادم که ساعتهای طولانی از اوقات روزشان را با تأسف خوردن به حال خود میگذرانند. چهقدر خوب است که برای تأسف خوردن به حال خودمان نیز زمان مشخص و محدودی در نظر بگیریم. چند دقیقه اشک بریزیم و بعد به استقبال روزی برویم که در پیش رو داریم…
